به گزارش خبیر کرج پژمان کریمی در یادداشتی جوانب همکاری با رسانه های بیگانه را مورد بررسی قرار داده است. مدت زمان زیادی از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 نگذشته بود که پدیده «رادیو های بیگانه» نمایان شد. «صدای امریکا» و «بی بی سی» و «صدای- موسوم به- اسراییل» و…با مشی روشن معاندت با جمهوری اسلامی و تشویق مخاطبان به شورش و براندازی نظام دینی فعالیت می کردند.
پس از دهه 70 بود که کم کم تلویزیون های معاند نیز یکی پس از دیگری پاگرفتند. شاید امروز بیش از 300 شبکه رادیویی و تلویزیونی با ماهیت دشمنی نسبت به جمهوری اسلامی و استقلال ایران و ایرانی، شبانه روز در حال فعالیت هستند.
در سایه دشمنی با نظام اسلامی – به شکل موجز و فشرده – برخی از نقاط خصلت و اقدامات مشترک رسانه های یاد شده را می توان چنین برشمرد:
یک- مخالفت با اصل دین اسلام که مخالفت با نظام جمهوری اسلامی نیز در ذیل آن تعریف می شود.
دو- مخالفت با تمامیت ارضی و استقلال کشور با وجود تاکید بر شعار ایران دوستی و ادعای ملی گرایی.
سه- باور راسخ به جدایی دین از سیاست.
چهار- وابستگی تام به دولتهای غربی و ارتجاع عربی.
پنج- اصرار به حمایت از فرقه و نحله های الحادی و شرک آمیز و استعمارساخته همچون بهائیت
شش- مترادف سازی میان ” آزادی” با “لاقیدی اخلاقی “.
هفت – نفی قداست نهاد خانواده.
هشت – بی توجهی به فرهنگ اصیل ایرانی که ایمان به خدای یکتا و پاکدامنی و پایبندی به قیود اخلاقی از اختصاصات و ویژگی های آن است.
نه- شهوت قدرت طلبی و حرص منفعت جویی.
ده- برنتابیدن نقد و تعریض و نظر.
یازده- توجیه هر گونه جنایتی در حق مردم ایران.
دوازدهم:سانسور تاریخ ایران بویژه تاریخ معاصر.
سیزدهم: تلاش برای تغییر سبک زندگی ایرانی – اسلامی.
چهاردهم: ساخت و ترویج شایعات درباره مسائل سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی؛ با هدف سیاه نمایی و سلب امنیت روانی مخاطب.
پانزدهم: سیاه نمایی علیه کشورمان و نفی پیشرفتها و دستاوردهای انقلاب اسلامی در عرصات گوناگون.
شانزدهم: تشویق و انگیزه سازی برای شورش های اجتماعی خشونت آمیز.
هجدهم: ترغیب مخاطبان بویژه نسل جوان به شیوه های مستقیم و غیر مستقیم به فحشا و خروج از قوانین دینی و عرفی.
نوزدهم: ایجاد یا دامن زدن به اختلافات قومی و مذهبی و دینی در ایران.
بیستم: تجویز ترور به عنوان راهکاری برای اعتراض و براندازی نظام دینی.
بیست و یکم: حمایت از تحریم مردم ایران برای رودر رو کردن حکومت و مردم.
بیست و دوم: تشویق قدرتهای خارجی به حمله نظامی به ایران.
بیست و سوم: مخالفت با افزایش توان نظامی ایران با ادعایی چون بسر آمدن عصر نظامی گری و…
بیست و چهارم: حمایت از جاسوسی علیه امنیت و منافع ملی ایران.
تمامی آنچه گفته آمد؛ با رصد محصولات و محتوای تولیدات رسانه های معاند در یک ظرف زمانی کوچک قابل احصا و قابل درک است. چنین نیست؟
چه کسی و چه گروهی می تواند ادعا کند که تلویزیون صدای امریکا دوستدار مردم ایران است، برای گسترش فرهنگ ایرانی و اسلامی در تکاپوست، برای تمامیت ارضی کشورمان دلواپس است، از برخاستن خیز ترور در ایران سراسیمه می شود، از وجود واقعیت تحریم ایران اندوه زده و نسبت به سرنوشت هر ایرانی بیمناک است؟
هر فرد ایرانی یا غیر ایرانی با فرض به دور بودن از سواد رسانه ای و ضعف در درک و تحلیل پیام رسانه، چه مسلمان و چه غیر مسلمان، چه باورمند به جمهوری اسلامی و چه مخالف نظام، چه دارای حس و غیرت ملی و چه غیر جدا از حس و تعصب ملی، اقرار دارد که رسانه های معاند فارسی زبان، دشمن اند ، بلندگوی دشمن اند و ابزار دشمن اند. اقرار دارد که رسانه های معاند، تنها با جمهوری اسلامی به عنوان یک نوع حکومت دشمنی ندارند. این رسانه ها با دین الهی اسلام، مردم ایران و استقلال ایران دشمن هستند.
42 سال از پیروزی انقلاب اسلامی ایران سپری می شود. یک رسانه معاند معرفی کنید که یک بار اگر از مردم ایران سخن گفته است و ضمن آن؛ به جنایات دولتهای متخاصم چون انگلیس و به خیانتهای گروهکهای معاند با نظام دینی یا تفرعن و وجه استبدادی حکومت غیر الهی اعتراف کرده است.
این رسانه ها در کجا لانه دارند،دفتر پخش دارند؟ اغلب در امریکا و انگلیس! آیا طبیعی است که این رسانه ها در کشورهایی با دولتهایم تخاصم به نفع باور الهی و هویت و استقلال مردم ایران فعالیت کنند؟ برخی از این نوع رسانه ها اساسا نهاد اطلاع رسان و تبلیغاتی دولتهای متخاصم هستند؛ بی بی سی و صدای امریکا، رادیو زمانه، رادیو فردا، رادیو فرانسه و…! آیا این رسانه ها در ماهیت و نقش ذاتی شان، مدافع ایران و ایرانی و اسلام و اسلامیان معنا می شوند؟ طبیعتا خیر!
اکنون می خواهیم بپرسیم، اگر فرد یا افرادی یا گروهی یا مجموعه ای، با این نوع رسانه های معاند همکاری کند؟ چه مفهومی دارد؟ مثلا اگر فردی در قالب کارشناس با مجری یا دیگر کارشناسان رادیو اسراییل به گفت و گو بپردازد، آیا صرفا او را باید با عنوان یک کارشناس تلقی کنیم؟ قطعا پاسخ منفی است. اگر فردی با مثلا با رادیو زمانه گفت و گو کند، ان رسانه را در کار برنامه سازی علیه حکومت و مردم و استقلال ایران همراهی کرده است. در واقع با دشمن همکاری کرده است. رسانه دشمن که برای ما و به نفع ما برنامه سازی نمی کند. پس همکاری با رسانه بیگانه، همکاری در ساخت و تهیه و پخش اثر، علیه حکومت و مردم و استقلال ایران معناپذیر است. شکی نبوده و نیست!
به همین دلیل است که شورای عالی امنیت ملی مصاحبه و همکاری با شبکه های معاند را جرم دانسته است ! تکرار می کنم: جرم دانسته است!
اما برخی که گرایش روشنی به همکاری با رسانه های بیگانه دارند، در برابر جرم یاد شده، می گویند:
«ما هر رسانه را یک رسانه می دانیم. فارغ از اینکه دشمن است یا نیست. ما از رسانه به عنوان ابزار، برای بیان ایده و ترویج باورهایمان بهره می گیریم. این کار و رویه هوشمندانه ماست!»
این افراد یا بواقع نمی دانند که دلیلشان دارای پایه منطقی نیست و یا می دانند و کار خود را صرفا توجیه می کنند .
باید گفت؛ به بیانی؛ رسانه های دشمن که بی اخلاق اند و بر خلاف ادعایشان ذره ای اعتقاد به آزادی اندیشه و احترام به مخالف ندارند، به آن میزان هم ابله نیستند که فضایی برای ترویج اندیشه های معطوف به دین اسلام و منافع مرم ایران فراهم آورند و در این فضا انتشار صداهای مخالف و چند صدایی را موجب شوند.
شبکه بهایی – صهیونیستی من و تو ، در میزگردهای به اصطلاح سیاسی خود، سه کارشناس به ظاهر ایرانی سلطنت طلب را در برابر یک عرب سوری تبار با تابلوی حمایت از جمهوری اسلامی قرار می داد تا در نگاه نخست؛ مخاطب را به این باور برساند که این تلویزیون به مخالف احترام می گذارد و از انتشارصدای مخالف هراسی ندارد. در حالی که اولا؛ چینش میزگردها عادلانه نبود. یک صدا در برابر سه صدا قرار گرفته بود. دوم؛ با نشاندن یک عرب سوری تبار به عنوان مدافع جمهوری اسلامی «من وتو» در تلاش بود به مخاطب القا کند که موافقان جمهوری اسلامی صرفا اعرابی هستند که با بواسطه پول ایرانیان، در قامت مدافع ظاهر شده اند!
با این حال چگونه می توان گفت حضور در فضای شبکه یاد شده، به نفع دین و نظام دینی و مردم و کشور است؟
تکرا می کنیم؛ امروز بر هیچ کسی پوشیده نیست که رسانه های معاند در پی معاندت هستند. اگر فردی در جایگاه مخاطب و اگر مسئولی یا کارشناسی در جایگاه پاسخگو و کارشناس با این شبکه ها همراهی آگاهانه کند؛ قطعا حکم «همکار» خواهد داشت و احراز چنین جایگاهی و چنین جرمی، بی شک از شان یک ایرانی و یک مسلمان آگاه و بصیر به دور است.
